Kanon egipski rozwinął się w okresie Starego Państwa i był najważniejszą zasadą w malarstwie, reliefie i architekturze. Kanon był efektem szukania stałych zasad, wzorca, naturalnego rytmu czy uporządkowanej struktury społecznej. Według ustalonego schematu (czyli kanonu) przedstawiano przedmioty i ludzi ze szczególnym uwzględnieniem ich niezmiennych cech. Kanon podkreślał pozycję społeczną poszczególnych postaci poprzez zróżnicowanie ich wysokości, idealizację wizerunków królewskich, dostojników i przedstawianie ich w postawie hieratycznej (czyli podniosłej i pełnej patosu), odróżniającej się od przedstawień ludzi niższych klas społecznych. Stosowano pasowy układ kompozycji. W pilnowaniu norm kanonu pomagały najpierw linie pionowe i poziome, a od czasu Średniego Państwa, siatka ułatwiająca artystom ułożenie proporcji ciała, w której 18 (a od czasu XXVI dynastii — 21) kratek odpowiadało wysokości stojącej postaci. Dzięki tej siatce proporcji, ogólne zasady sztuki egipskiej pozostały niezmienione przez tysiąclecia. Bardzo charakterystyczny był sposób ukazania postaci ludzkiej: głowa w profilu, oczy na wprost, tułów na wprost, nogi pokazane w profilu. Egipcjanie chcieli pokazać postacie i rzeczy takimi jakimi są, a nie jakimi wydają się być. Wybrany punkt widzenia miał odzwierciedlać charakter, hierarchię, kształt, wygląd. Zasady egipskiego kanonu były przestrzegane ściśle przez wieki, jako wyraz stałych norm społecznych, z wyjątkiem okresu panowania faraona Echnatona (1379-1362 p.n.e.), gdzie pokazywano naturalną asymetryczną budowę ciała ludzkiego.
Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym.
Sztuka narodziła się na ścianach prehistorycznych jaskiń, w postaci niezwykłych rysunków naskalnych. Sztuki plastyczne są od zawsze obecne w codziennym życiu. Piękno jest wokół nas i nie trzeba być artystą, by je doceniać i się nim zachwycać. Historia sztuki jest bardzo ważnym elementem ogólnej wiedzy o świecie i kulturze. Bez sztuki nie byłoby piękna.
Projekt „Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku – podręcznik historii sztuki w Polskim Języku Migowym” – jest to seria filmów edukacyjnych w języku migowym, opowiadająca o wybranych najciekawszych artystach, zabytkach i okresach z epoki prehistorycznej i antyku.
Filmy są udostępniane na kanale YouTube pn. Sztuka prehistoryczna i sztuka antyku, celem upowszechniania tej wiedzy wśród samych osób głuchych jak i ich otoczenia, czyli tłumaczy, edukatorów. W ostatnich latach dostępność wiedzy i edukacji w Polskim Języku Migowym się znacząco zwiększyła, ale nadal jest to kropla w morzu potrzeb.
W ostatnich latach powstała także Encyklopedia Sztuki w Polskim Języku Migowym – leksykon podstawowych, najczęściej używanych pojęć z historii sztuki.
Niniejszy projekt stanowi bardzo ważne jej dopełnienie. Projekt ten ma atut edukacyjny w zakresie słownictwa języka migowego w obszarze historii sztuki dla przyszłych i obecnych tłumaczy języka migowego jak i dla osób uczących się tego języka.
pomysł, opracowanie i realizacja projektu, opracowanie zagadnień i definicji:
Agnieszka Kołodziejczak
tłumaczenie na Polski Język Migowy:
Marek Krzysztof Lasecki, Tomasz Grabowski, Monika Kozub, Daniel Kotowski
kamera i montaż:
Olgierd Koczorowski
opracowanie graficzne e-publikacji:
Tomasz Grabowski
konsultacje eksperckie:
Marek Krzysztof Lasecki, prof. Aneta Pawłowska (Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego)
współpraca ekspercka:
Grupa Artystów Głuchych
Projekt dofinansowany w ramach projektu grantowego pn. „Inkubacja innowacji społecznych w obszarze kształcenia ustawicznego osób dorosłych” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 przez Stowarzyszenie Instytut Nowych Technologii w Łodzi.
E-publikacja przeznaczona wyłącznie do bezpłatnego użytkowania. Filmy udostępniane na zasadach licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa — Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa Licencja Publiczna (treść licencji dostępna na stronie: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/pl/legalcode) z wyjątkiem zdjęć, dla których licencje zostały odrębnie określone.
Łódź 2018-2019
