Tycjan

Tycjan, właśc. Tiziano Vecelli lub Vecellio (urodził się około 1488/90 – zmarł 1576) był włoskim malarzem, czołowym przedstawicielem szkoły weneckiej włoskiego malarstwa renesansowego. Uczeń Giovanniego Belliniego oraz Giorgiona. Od imienia artysty wywodzi się słowo tycjanowski używane na określenie koloru rudopomarańczowego, często wykorzystywanego w obrazach. Był nadwornym malarzem Habsburgów – Karola V i Filipa II, pracował też w Rzymie dla papieża Pawła III. Specjalizował się w tematach religijnych, mitologicznych, alegorycznych i portretach (które charakteryzuje ciemne tło i pogłębiona psychologia postaci). Jego bardzo znanym dziełem jest obraz Wenus z Urbino (powstał 1538). Obraz został namalowany dla Guidobaldo della Rovere, przyszłego księcia Urbino. W 1631 płótno przeszło na własność Medyceuszy, a w 1736 trafiło ostatecznie do florenckiej Galerii Uffizi. Jest to akt kobiecy we wnętrzu – na pierwszym planie przedstawiona została naga kobieta w kuszącej pozie – prawą dłonią zakrywa łono, w lewej trzyma róże, u jej stóp śpi piesek (symbol wierności); w tle, połowicznie oddzielonym kotarą, widoczne są dwie służące Obraz najprawdopodobniej nawiązuje do Śpiącej Wenus autorstwa Giorgione. Zestawienie bieli i czerwieni w sąsiedztwie nagiego ciała kobiety ma na celu podkreślenie jej zmysłowości, ponadto artysta stosuje miękki modelunek postaci i delikatne przejścia światłocieniowe równomiernie, oświetlając postać na pierwszym planie.