Giorgione

Giorgione Barbarelli da Castelfranco zwany Giorgione (urodził się około 1478 – zmarł 1510) był XVI-wiecznym malarzem włoskim, przedstawicielem koloryzmu weneckiego, czyli tzw. szkoły weneckiej. Był uczniem Giovanniego Belliniego, wpłynął na twórczość takich artystów jak np. Tycjan.

Jego głównym obiektem zainteresowania w sztuce była barwa oraz oddawanie za jej pomocą głębi, przestrzeni, atmosfery czy struktury wizualnej przedmiotu (stopniowanie temperatury i natężenia koloru, miękki modelunek etc.). Był też wielkim obserwatorem chwilowych stanów natury i światła, co umiejętnie oddawał w sztuce. Jego obraz Burza jest pierwszym samodzielnym pejzażem w malarstwie włoskim, pierwszym w dziejach sztuki przedstawiającym ulotny stan przyrody. Wymowa dzieła jest niezbyt jasna. Pejzażowi towarzyszą postaci – siedzącej po prawej stronie nagiej kobiety z niemowlęciem i stojącego młodzieńca po lewej. W przyrodzie wyczuwa się mocny niepokój. Po niebie wśród ziemnych obłoków przelatuje błyskawica. Antyczne ruiny w prowadzają nastrój opuszczenia i wyludnienia. Postaci są spokojne i zaskakująco inne w nastroju niż zazwyczaj. Tonacja barwna obrazu jest chłodna, utrzymana w zieleniach. Najbardziej zwracające uwagę formy umieszczone zostały blisko brzegów płaszczyzny po obu stronach.

Pogłębienie ciemnych tonów w stosunku do partii światła wespół z kolorystyką stapia w jedno, poszczególne kształty rozmywa kontury. jednoczy formy na płaszczyźnie. Drugim bardzo znanym obrazem Giorgione’a jest dzieło Śpiąca Wenus. Jest to temat mitologiczny, ale rozumiany tez w myśl założeń renesansowych. Na obrazie znajduje się idealnie piękne ciało kobiety na tle pięknej przyjaznej przyrody wraz z ciszą w pejzażu sprzyjającą snom pięknej bogini. Liryka miękkości linii krajobrazu i ciała kontakt srebrzystej tkaniny ze złamaną zielenią trawy i błękitem gór w oddali, ciemne tony postaci wzgórza, nieba na linii horyzontu tworzą nastrój i wymowę tego dzieła.